Ludzie i miejsca związane ze Stanisławem Papczyńskim

Góra Kalwaria—Wieczernik, figura o. Papczyńskiego dłuta Andrzeja Kossa 1984-1985.
Obelisk w Podegrodziu upamiętnia miejsce w którym stał dom rodzinny o. Papczyńskigo.
Podegrodzie—stara drewniana chata przypominająca dawne budownictwo, znajdująca się w sąsiedztwie posesji Papków, rodziców o. Stanisława..
Podegrodzie—kapliczka z wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego na terenie należącym dawniej do rodziny o. Papczyńskiego.
Podegrodzie—widok na kościół parafialny i wioskę, w której urodził się i przeżył swoje najmłodsze lata o. Stanisław Papczyński.
Podegrodzie—kościół parafialny z 1832 r.
Podegrodzie—chrzcielnica z 1409 r., przy której został ochrzczony 18 maja 1631 roku Jan Papczyński, znany później jako o. Stanisław od Jezusa i Maryi.
Podegrodzie—kościół św. Anny z 1631 r.
Podegrodzie—wnętrze kościóła św. Anny.
Podegrodzie—Dunajec przy normalnym stanie wody: szerokość 60 m, dno skaliste, prąd wartki. Przez tę rzekę wielokrotnie przeprawiał się o. Papczyński.
Litografia z pierwszej połowy XIX w. przedstawiająca wygląd Nowego Sącza. To tu młody Jan Papczyński przeniósł się w 1643 roku celem dalszego kontynuowania nauki.
Jarosław—kościół i kolegium jezuitów. W tym kolegium o. Stanisław studiował od połowy maja do końca lipca 1646 r.
Litografia z XVII w. z panoramą Lwowa. Młody Jan Papczyński pierwszy raz przebywał w tym mieście od sierpnia 1646 do kwietnia 1649, kiedy to zmagał się z bolesną chorobą świerzbu. Po wyleczeniu zarabiał tu na utrzymanie, udzielając korepetycji.
Podoliniec—kościół i kolegium pijarów z roku 1642. Ojciec Papczyński wielokrotnie przebywał w tym miejscu.
Podoliniec—wnętrze kościoła z wielkim obrazem przedstawiającym św. Stanisława biskupa.
Rawa Mazowiecka—kościół i kolegium jezuitów z 1613 r., w którym o. Papczyński ukończył filozofię.
Warszawa—kościół garnizonowy, dawniej kościół pijarów z 1660 r. W kolegium pijarów istniejącym przy tej świątyni, o. Papczyński w latach 1663-67 pełnił funkcje wykładowcy, kaznodziei, spowiednika, moderatora Bractwa Matki Bożej Łaskawej. Jest także prefektem w kolegium oraz dwukrotnie czasowym zastępcą miejscowego przełożonego.
Litografia z drugiej połowy XIX w. przedstawiająca kościół i klasztor franciszkanów, pw. św. Antoniego w Warszawie. To tu o. Papczyński studiował teologię od 1655 do 1656 roku. W owym czasie kościół i klasztor były drewniane. Konstrukcję murowaną rozpoczęto w 1671 r.
Rzeszów—kościół i kolegium pijarów. Tu o. Papczyński pracował jako nauczyciel retoryki.
Warszawa—obraz Matki Boskiej Łaskawej, dawniej znajdujący się w kościele pijarów. O. Papczyński jako pijar był moderatorem bractwa maryjnego, które szczególną czcią otaczało ten wizerunek.
Warszawa—kościół jezuitów, w którym znajduje się obraz Matki Boskiej Łaskawej.
Warszawa—kościół dominikanów. Tu o. Stanisław często głosił kazania. Przed tą też świątynią około 1655 roku miało miejsce następujące zdarzenie. Pewnego dnia Stanisław wracał z miasta do domu wraz z Józefem Starckiem. W pobliżu kościoła dominikanów natknęli się na żołnierza szwedzkiego, z którym Stanisław podjął dyskusję na temat wiary. Ten nie mogąc znieść napomnień do nawrócenia, rzucił się z mieczem na zakonników. O tym zdarzeniu szczegółowo pisał później Papczyński: „Socjusz (chociaż był Niemcem) zbiegł, a ja padłem na kolana i nadstawiłem kark do ścięcia, ale Opatrzność Boźa zrządziła, źe nie odniosłem żadnej rany, chociaż trzykrotnie zostałem bardzo mocno uderzony, co sprawiło mi wielki ból, który odczuwałem przez prawie półtorej godziny”.
Ponorama Mikulova w Czechach. Dawniej niemieckiego Nicolsburga. W tym średniowiecznym mieście o. Papczyński zatrzymał się na krótko w klasztorze pijarów w drodze z Rzymu do Polski 1668 roku.
Litografia z drugiej połowy XIX w. z wyglądem Kazimierza w Krakowie. O. Papczyński przebywał tu jako pijar od połowy września 1669 r. do stycznia 1670. Po opuszczeniu pijarów zamieszkał ponownie w Kazimierzu w rezydencji biskupiej. Wówczas to przez krótki okres czasu o. Stanisław był na krakowskim Kazimierzu moderatorem bractwa Niepokalanego Poczęcia NMP przy kościele św. Jakuba.
Barokowy kościół i klasztor pijarów w Prievidzy z drugiej połowy XV
Współczesny widok fasady kościoła pijarów w Prievidzy na Słowacji. Powyżej widok wnętrza świątyni.
Lubocz—stara kapliczka w centrum wsi. Dawna Lubocza, miejsce pobytu o. Stanisława po odejściu od pijarów. W tej miejscowości znajdował się dwór rodziny Karskich w którego kaplicy we wrześniu 1671 o. Papczyński przyoblekł się w biały habit, deklarując wolę założenia Zakonu Niepokalanej.
Słynący łaskami obraz Matki Bożej z Puszczy Mariańskiej. Dar papieża Urbana VIII (1624-1644) dla Adama Karskiego, który umieścił go w swojej kaplicy domowej w Luboczy. Przed tym wizerunkiem w kaplicy Karskich w 1671 r. o. Papczyński przyoblekł się w biały habit, deklarując wolę założenia zakonu Niepokalanej.
Pierwsza kaplica i klasztor marianów w Puszczy Mariańskiej koło Warszawy – kolebka Zakonu Marianów. Kaplica, wzniesiona rękami o. Papczyńskiego i jego pierwszych towarzyszy, po tragicznym pożarze z 2 maja 1993 r. została pieczołowicie zrekonstruowana.
Chojnata—kościół z 1653 r., w którym podczas kazania o. Papczyński przekazał wiadomość o oglądanym w wizji zwycięstwie odniesionym 11 listopada 1673 r. przez Jana III Sobieskiego pod Chocimiem.
Lewiczyn—Sanktuarium Maryjne, które nawiedzał o. Stanisław, i gdzie został dwukrotnie uzdrowiony.
Mariański kościół Wieczerzy Pańskiej, w Górze Kalwarii koło Warszawy z 1677 r. – miejsce wiecznego spoczynku o. Papczyńskiego.

Góra Kalwaria—Wieczernik, figura o. Papczyńskiego dłuta Andrzeja Kossa 1984-1985.
Góra Kalwaria—kościół na Górce „U Piłata” z 1668 r., w którego krypcie spoczywają śmiertelne szczątki bp. Stefana Wierzbowskiego.
Góra Kalwaria—obraz Oka Opatrzności Bożej namalowany w 1750 r.

Góra Kalwaria—obraz Matki Boskiej z XVII w. Ufundowany przez bp. Stefana Wierzbowskiego.
Jedna ze starych rzymskich bram o nazwie Porta del Popolo. To przez tę bramę o. Papczyński wchodził do Wiecznego Miasta podczas kilku wizyt, jakie zożył w stolicy Państwa Kościelnego w czasie swojego życia.
Wejście do klasztoru franciszkańskiego Aracoeli w Rzymie. O. Papczyński zatrzymał się tu podczas swojego pobytu w Wiecznym Mieście w 1691 roku. Sztych z 1748 roku.

Goźlin—zabytkowy kościół parafialny z. 1776 r. Goźlin był ostatnią fundacją (1699) marianów za życia o. Papczyńskiego.
Słynący łaskami obraz Matki Bożej Goźlińskiej, który, według tradycji, o. Papczyński otrzymał z domu rodzinnego w Podegrodziu, a następnie ofiarował marianom do klasztoru w Goźlinie. Wkrótce potem ludzie, którzy modlili się przed tym obrazem, zaczęli dawać świadectwa specjalnych łask, otrzymanych za pośrednictwem Matki Bożej Goźlińskiej.
Goźlin—ołtarz główny w kościele z obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej.
Wnętrze kościoła Wieczerzy Pańskiej w Górze Kalwarii z sarkofagiem o. Papczyńskiego.
Góra Kalwaria: kościół Wieczerzy Pańskiej—sarkofag z 1766 r. wg projektu Jakuba Fontany. Wewnątrz spoczywa trumna kryjąca doczesne szczątki o. Papczyńskiego. Powyżej sarkofagu widnieje płaskorzeźba z 2003 roku autorstwa Witolda Czopowika.
Bp Stefan Wierzbowski (1616-1687), wielki przyjaciel o. Papczyńskiego i marianów, który przyczynił się do ich osiedlenia w Górze Kalwarii.
Jan III Sobieski, król Polski (1674-1696), uratował chrześcijaństwo, pokonując Turków pod Wiedniem w 1683 r. Wielki dobrodziej o. Papczyńskiego i Zakonu Marianów, który zaaprobował 2 VI 1679.
Papież Innocenty XII (1691-1700)—Antonio Maria Pignatelli del Rastrello, urodzony w Neapolu 13 marca 1615 r., zmarł w Rzymie 27 września 1700 r. Nuncjusz papieski w Polsce od 1660 do 1668 r. Będąc już papieżem zaaprobował marianów w 1699 r. jako zakon o ślubach uroczystych, składanych na regułę 10 cnót NMP. Pignatelli jako nuncjusz w Polsce często bywał penitentem o. Papczyńskiego.

Wizerunek o. Stanisława Papczyńskiego w galerii portretów załoźycieli znanych wspólnot zakonnych, umieszczonej w chórze zakonnym kościoła ojców kamedułów w Bieniszewie, Polska. Portret bł. o. Papczyńskiego jest drugim od prawej.
Franciszek Pignatelli CR – włoski kardynał żyjący w latach 1652-1734. Pełnił on funkcję Nuncjusza Apostolskiego w Polsce od marca 1700 do lutego 1703, kiedy to został arcybiskupem Neapolu. Pochodził z wicekrólestwa Neapolu. W 1665 wstąpił do zakonu teatynów. W 1684 dzięki rekomendacji króla Hiszpanii Karola II został arcybiskupem Tarentu. Był krewnym papieża Innocentego XII (1691-1700), jednak nominację kardynalską otrzymał dopiero od jego następcy Klemensa XI w grudniu 1703. Początkowo był kardynałem-prezbiterem tytułu SS. Pietro e Marcellino, ale w 1719 uzyskał promocję do rangi kardynała-biskupa Sabiny, a następnie Frascati i Porto e Santa Rufina, pozostając jednocześnie arcybiskupem Neapolu. Uczestniczył w konklawe z 1721, 1724 i 1730 roku. Dziekan kolegium kardynalskiego po 12 czerwca 1726. Zmarł w Neapolu w wieku 82 lat i został pochowany w neapolitańskim kościele teatynów. To na jego ręce, jako przedstawiciela Stolicy Apostolskiej w Polsce, bł. o. Stanisław Papczyński złożył uroczyste śluby zakonne na Regułę dziesięciu cnót NMP. Akt ten miał miejsce dnia 6 czerwca 1701 roku w Warszawie. Błogosławiony Stanisław Papczyński był nie tylko pierwszym marianinem, ale takżem pierwszym w historii Kościoła zakonnikiem, który złożył śluby na Regułę dziesięciu cnót NMP dostosowaną do zakonów męskich.